Jechali z Tyńca a celem była Portugalia.

W tych stronach mówią, że chodzenie po bagnach wciąga. I coś w tym jest! Polesie ze w swoją tradycją ludową, czarami, strachami i upiorami szwendającymi się po mokradłach, z bogatą historią i jeszcze wspanialszą przyrodą zawsze mnie fascynowało. W jego krajobrazie zachowało się wiele oryginalnych akcentów, które coraz trudniej spotkać w dzisiejszym świecie.

Czy turystyka ekstremalna to dla Ciebie wciąż obce sformułowanie? Ekstremalne szlaki, najlepsze single, najpiękniejsze i niezapomniane widoki - wszystko przygotowane przez profesjonalistów. Nie każdy może wystartować w wyścigu Trans Alp, ale każdy może spróbować zorganizować go na własną rękę.

Wstałem rano, spakowałem się i ruszyłem w trasę. Na trasę wziąłem 2 wody i czekoladę. Później okazało się że to był dobry pomysł bo czekolada trochę dodała energii. Od Piły do Złotowa cały czas wiał mocny wiatr i padał śnieg( tempo ok.15 na godzinę maks na więcej nie pozwalała pogoda ).Jak się jechało to czasem czułem się jak na śnieżnej pustyni na asfalcie pomykały wydmy ze śniegu.

Gdyby ktoś mnie spytał, jaka jest Zachodnia Afryka - czy inna, czy taka sama jak Wschodnia, którą poznałem podczas poprzedniej podróży - miałbym kłopot z odpowiedzią. Bo pod pewnymi względami jest całkowicie inna - dużo bardziej zielona, pełna lasów, urozmaicona krajobrazowo, niż kenijskie sawanny i zambijski jednostajny busz. Ale z drugiej strony jest dokładnie taka sama.

W grudniu 2006 roku, nieistniejące już wrocławskie kino Lalka, było miejscem Spotkań Podróżników, które zorganizował Młodzieżowy Dom Kultury Śródmieście.

Jesteśmy na wysokości 2040 m – Mangartsko Sedlo. Przed nami Mangrt – 2678 m piękny, nagi, majestatyczny szczyt. Zmęczenie nie pozwala na początku wyrazić jak każdy z nas się czuje lub co czuje. Dopiero po chwili wszyscy przyznają, że warto było się tu wspinać. Każdy z nas przeżył ten kończący się już dzień na własny sposób choć smak potu jak i wody z niezliczonych górskich potoków spadających z impetem w dół były dla wszystkich takie same.

Otwieram słój miodu przywieziony z wycieczki urządzonej na pożganie lata. Wracają wspomnienia. W bursztynowej substancji jak w czarodziejskiej kuli odbija się klimat tamtego wypadu. Dominuje zapach wrzosu i lasów ciągnących się het po horyzont, ale czuć także inne, bardziej subtelne, a nawet tajemnicze nuty. Ten gatunek miodu jest bardzo esencjonalny, galaretowaty, niby skondensowany. Tak jak mnogość atrakcji i przygód czekających na obszarze dawnych poligonów, z których został zebrany. Sensacji „XX wieku” też nie zabraknie...

Po przygotowaniu przyczepki i roweru wyruszyłem w drogę. W Pile spotykałem trochę ludzi idących na dyskotekę.Wyjazd z miasta długo nie trwał. Za Piła zaczynają się pierwsze duże górki (koło Ujścia i Chodzieży) rozpędzam się z przyczepką nawet do 50km/h, ale za to pod górkę 10km na godzinę.

Jeden z nas, Rafał założył się że w wakacje wjedzie w określonym czasie 2,5 h na Mont Ventoux ( było to jeszcze w 2011 roku …. Nikt nie myślał o ściganiu się ). Niestety paskudny wypadek na MTB Mazovia w Olsztynie (kilkadziesiąt metrów przed metą Rafał złamał obojczyk) pokrzyżował mu plany. Kilka tygodni później zrodził się pomysł aby wspólnie wyjechać do Francji i pokonać jeden z najtrudniejszych podjazdów Tour de France, mekkę kolarzy zwaną Łysą Górą czyli wspomniane wcześniej Mont Ventoux.

Budzimy się na Cabo da Roca o świcie by móc podziwiać przylądek skąpany wschodzącym słońcem. Kilka pamiątkowych zdjęć i zakup pocztówek, ostatnie spojrzenia na ocean i monument symbolizujący najdalej na zachód wysunięty skrawek europejskiego kontynentu i wyruszamy w dalszą drogę, z satysfakcja opuszczając cel naszej 50 dniowej podróży.

W ulewny wieczór 4 lipca 2011r. zebraliśmy się o 20.00 pod domem Grechuta. Zapakowaliśmy się i w strugach deszczu wyruszyliśmy w drogę na południe. Na Bałkany. W nieznane.

Wyciągam z regału mocno sfatygowaną i oklejoną taśmą mapę – znak, że często z niej korzystamy. Nic dziwnego bo dotyczy Roztocza, na które, choć dość odległe od miejsca naszego zamieszkania, bardzo chętnie i regularnie zaglądamy.

Historia rowerowej wyprawy Roba Deana, Josha Ibbetta i fotografa Dana Milnera zaczyna się od wizyty Dana na imprezie The Norh Face Lavaredo Ultra Trail (LUT) w czerwcu 2011 roku. Trasa tego wyjątkowego biegu górskiego wiedzie przez najpiękniejsze zakątki włoskich Dolomitów (m.in. rejony Cinque Torri i Tre Cime) i jak mówi Milner spora jej część to wijący się singletrack, który nie umknąłby uwadze żadnego rowerzysty.

Na nocleg wybraliśmy market, więc już z samego rana obudziły nas zraszacze, ale to w niczym nie przeszkadzało bo i tak chcieliśmy wcześnie wyjechać. Trasa wiodąca wzdłuż portugalskiego wybrzeża w przeciwieństwie do hiszpańskiego jest dość mało górzysta dlatego jedzie nam się przyjemnie i dość szybko.

Jeśli zapragniesz, tak jak my, zapuścić koła na dalekie rubieże północnej Europy, lepiej żebyś nie okazał się mięczakiem. Tutejsze góry, lasy i doliny wymagają od śmiałków wysokiej daniny.

Godzina jazdy samochodem dzieli Kraków od gór z prawdziwego zdarzenia, obfitujących w trasy o każdym stopniu trudności, w dodatku nierozjeżdżone do cna ciężkim sprzętem leśników, bez setek hektarów łysin wyciętych do gołej ziemi piłami motorowymi. I w dodatku rzadko odwiedzanych przez turystów.

Dojeżdżamy do Zurichu – miasta pełnego przepychu i cen równie wysokich jak otaczające go Alpy. Miasto po ulicach których poruszają się prawie wyłącznie samochody luksusowych marek. Jest to stolica światowej finansiery, więc nie ma za wiele do zobaczenia (pomijając luksusowe sklepy). A jeśli już mowa o pieniądzach… zapewne wiele osób ciekawi skąd jako symbol Szwajcarii litery „CH” – nie pochodzi to przecież od angielskiego Switzerland, ani niemieckiego Schweiz, którym posługuje się blisko 80% szwajcarskiego społeczeństwa.

Postanawiamy zwiedzać wszystkie zamki jakie będą na naszej drodze, jednak jak się później okazało przeceniliśmy swoje możliwości, w końcu czas nie jest z gumy.

Opuszczamy Lambach żegnając się z Bratem Eliaszem. Dzień mija nam na poznawaniu uroków Austrii – nasza trasa wiedzie wzdłuż Attersee jednego z największych jezior na naszej trasie.

Co jest niezbędne, by zrealizować marzenie tlące się w głowie - pragnienie ruszenia w nieznane na pierwszą w życiu rowerową wyprawę? Tak naprawdę niewiele ponad to, co zmieści się w małym plecaku albo w prowizorycznej choćby sakwie. Środek transportu na początek też nie musi być szczególnie wyrafinowany. Pamiętaj - nie zasobność portfela decyduje o tym, na ile Cię stać, ale wewnętrzna potrzeba poznania świata. A gdy już połkniesz haczyk i zapragniesz podróżować coraz więcej i dalej prowizorka może nie wystarczyć. Korzystając z praktyki najbardziej doświadczonych polskich podróżników rowerowych przygotowaliśmy szereg praktycznych wskazówek, które pomogą złożyć prawdziwy rower wyprawowy.

Już na początku dnia odchodzimy od założonego planu aby odwiedzić klasztor Benedyktynów w Altenburgu. Mimo, że klasztor nie jest mały jest bardzo zadbany i stanowi wspaniałe miejsce do krótkiego odpoczynku.

Skierowaliśmy się do Stramberku, gdzie mieliśmy okazję skosztować lokalnych specjałów – „stramberskie uszy”, czyli podpłomyki z korzennego ciasta, których woń dało się czuć w całym Starym Mieście.

Nadszedł wreszcie upragniony przez nas dzień, na który czekaliśmy cały rok. Właśnie dziś spod klasztoru oo. Benedyktynów w Tyńcu wyruszyliśmy zdobywać zachodni kraniec Europy – przylądek Cabo de Roca w Portugalii.

No i w końcu DOKONAŁO SIĘ!!!! - jedziemy na wakacyjną wyprawę rowerową. Pierwsza wyprawa WTR-ką (Wiślaną Trasą Rowerową) sprzed dwóch lat była pomysłem mojego syna Konrada, więc to jego „dziecko”. Wtedy znajomi którzy z nami jechali nazwali ją „WTR-ka wyprawa typu spontan – wydanie pierwsze” Teraz należało by nazwać wyjazd Wakacyjna Trasa Rowerowa – wydanie drugie poprawione.

Trzydziestu śmiałków wzięło udział w wyprawie z Madrytu do Lizbony, niektórzy z nich jechali tylko na Hiszpańskich odcinkach, inni zaliczyli tylko kilka etapów w Portugalii, a tylko dwóch z nich pokonało całą trasę czyli 1200 km - João Baptista i António Gavinho.

Islandia uchodzi za najbardziej nieprzyjazny dla rowerzysty teren w Europie. - Jedyne, czego można być pewnym, to to, że nie ma rzeczy pewnych - mówi Piotr Mitko, który już 8 lipca wyrusza w podróż, by na rowerze przemierzyć całą wyspę. Wszystko po to, by pomóc Jarosławowi Kosińskiemu – podopiecznemu Fundacji Jaśka Meli „POZA HORYZONTY” - zebrać kwotę potrzebną na zakup protezy nogi.

Zachodnie krańce Sudetów, uważane nie bez powodu za stolicę polskiego narciarstwa biegowego, w sezonie letnim stają się Mekką rowerzystów.

Podróż rowerowa przez Patagonię - odkrytą przez Magellana krainę w południowej części Ameryki Południowej - to nieustanna walka. Warunki funkcjonowania każdego dnia dyktuje wiatr. To on decyduje czy dojedziesz dziś tam, gdzie chciałeś, czy wręcz przeciwnie - po kilku godzinach uznasz ze łzami w oczach, że to wszystko, co robisz nie ma najmniejszego sensu, że masz już dość. Takich walk trzeba stoczyć wiele.

Niemcy to nie tylko cel dla amatorów szybkiej jazdy po autostradach bez ograniczeń prędkości. Tuż za naszą zachodnią granicą rozpościera się kraj skrywający wiele tajemnic - aby je zgłębić, trzeba się tam wybrać. Najlepiej rowerem.



Strict Standards: Only variables should be passed by reference in /home/bikeboard/domains/bikeboard.pl/public_html/smarty/plugins/function.x_paginator.php on line 35

Strict Standards: Only variables should be passed by reference in /home/bikeboard/domains/bikeboard.pl/public_html/smarty/plugins/function.x_paginator.php on line 35
Aktualny numer

Piszemy m.in.

    Piszemy m.in. o:
  • lekkie koła do maratonu
  • Road Tour 2019
  • Andy - Apu Wamani
  • testujemy: Fulle XC, Ghost Kato 3.9 AL, KTM X-Strada 20, Trek Madone SLR 9 Disc eTap,Merida Silex 200, Scott Ransom 920